ای که دایم در تماشا ی منی
هر کجا باشم تو همراه منی
من به چشم خود نمی بینم تو را
من که نابینا تو بینای منی
ای که آگاهی تو از بگذشته ام
هم که آگه تو ز فردای منی
ای گواه جمله ی افعال من
آگه از افعال تنهای منی
در رهت دادن سر و پا باک نیست
چون تو مالک بر سر و پای منی
ای که هستی تو ولی نعمتم
عبدم و اما تو آقای منی
ای که بر من رزق بی چون می دهی
بنده ام جانا تو مولای منی
در جهان زیبا و زیبایان بس است
در میان جمله زیبایان تو زیبای منی
محمد کلیدری
سوز عشق
خوشا آن دل که از مهر تو سوزد ز عشقت هستیش را شعله برزد
خوشا در وادی عشقت دویدن که خار غم به پای دل خلیدن
به راه تو خوش است محنت کشیدن ولی آخر به وصل تو رسیدن
بده جامی تو از آن باده ی ناب که گردم من ازآن بی هوش و بی تاب
تو با جامی نما مست و خرابم نما در آتش عشقت کبابم
بده جامی که غمها را بریزد که غمها از دل و جانم گریزد
مرا از خود به جامی بی خبر کن ز مهرت جان و تن را شعله ور کن
تو بر جانم بیا شوری در انداز من دیوانه را دیوانه تر ساز
نما در بند عشق خود گرفتار به دار عشق کن دل را تو بردار
بیا در بحر دل طوفان به پا کن در آن طوفان دل ما را فنا کن
دلم از سوز عشقت آتشی ده دل شوریده هر دم در بلا به
چو من دیوانه ام دیوانه تر کن دلم در دام عشقت بیشتر کن
مرا بر خرمن دل آتشی زن کزان آتش بسوزد جان و هم تن
دلم را سوز عشقت مبتلا کرد دل شوریده را بنمود پر درد
هر آن دل که عشقت مبتلا کرد بجز عشقت همه چیزش رها کرد
به هر آن دل که نورت نیست ویران خوشا آن دل که از عشق تو حیران
چو دل راسوز عشقی نیست دل نیست دل بی عشق تو بهتر ز گل نیست
دلم یارب ز عشقت در بلا کن به سوز عشق خود دل را فنا کن
اگر در دم تویی درمان نخواهم چو ویرانم تویی سامان نخواهم
رها آن دل گرفتار تو باشد شفا آن دل که بیمار تو باشد
خوشا دردی که درمانش تو باشی خوشا محنت که پایانش تو باشی
خدایا درد تو بهتر ز درمان مرا ویرانیت بهتر ز سامان
به دل عشقت نباشد جان نباشد که غیر از تو مرا جانان نباشد
تو جانانی تو دردی و تو درمان تو مقصودی تو معبودی تو پایان
به هر سو رو کنم روی تو باشد به هر جا پا نهم کوی تو باشد
تو بودی اول و آخر تو باشی جهان را خالق اکبر تو باشی
تو گر از چشم سر ما را نهانی به چشم دل ولی ما را عیانی
ترا اندر پر پروانه بینم ترا در رویش هر دانه بینم
تو در پرواز مرغان هوایی تو در هر نغمه و در هر نوایی
تویی در صورت زیبای گلها تویی آرامش و آرام دلها
تویی صورتگر نقش بهاران بود در امر و فرمان تو باران
تو پیدایی به هر صوت و صدایی تویی شایسته حمد و ثنایی
مرا پیدا و پنهانم تو باشی مرا در هر رگ جانم تو باشی
مرا بهتر ز تو یاری نباشد خطر باشد نگهداری نباشد
مرا یاری تو در هنگام یاری کنی یاری ولی منت نداری
مرا یاری نما یارب به هر کار در راهت نهم من سود افکار
محمد کلیدری
طبیب درد بی درمان
طبیب درد بی درمان کجایی
مرا دردیست که می خواهم دوایی
هلا ای یاور شبهای تارم
که شد هر روز و شب مدح تو کارم
تویی یارم که هستی محرم راز
نگویی راز من را با کسی باز
مرا هر دم به تو باشد نیازی
تو که هر مشکلی را چاره سازی
چو دریا این دلم را کن خروشان
تو در دل چشمه های عشق جوشان
هر آن دل را که عشقی نیست دل نیست
دل بی عشق غیر از آب گل نیست
دلم را ز آتش عشقت بسوزان
بسوزان وندران آتش تن و جان
در آتش گر بسوزانند تن و جان
نسازم عشق تو هرگز پنهان
محمد کلیدری
امید همت
عزیزان تا شما را قدرتی هست به جانتان تا امید همتی هست
دلت بر کن از این دنیای فانی به یاد آن جهان باش تا جوانی
بدان دنیا نمی ارزد به کاهی به جز مردن نباشد بر تو راهی
از این دنیا ندیده کس وفایی چو بندی دل یقین آخر فنایی
که این دنیا عروس دلربایست ولی دل هر که بندد بی نوایست
رها کن این عروس دلربا را بیاد آور دمی روز جزا را
بزن دستت به دامان خداوند دل خود را از این دنیا تو بر کن
مگر جانا تو اندر خواب خفتی چرا ترک عبادات خدا گفتی
بیا بنما عبادت داور پاک که روزها بگذرد توخفته درخاک
به مانند کسان بسیار بودند به قبرستان همه سکنا نمودند
نه این دنیا که جای خفتن ماست که خفتن جای آخر رفتن ماست
مبر از یاد خود هرگز خدا را به درگاه خدا آور دعا را
نمازی کن به پا بهر خدایت شود یار تو در روز جزایت
نما در نیمه شب با حق تو زاری ز یزدان خواه اگر داری نیازی
بزن دستی به دامان خدایت که در دامان او باشد دوایت
اگر که بنده ی پاک خدایی اسیر دست اهریمن چرایی
چوخواهی از کسی یاری بخواهی چرا از ایزد منان نخواهی
خداوندی چنین بخشنده داری ز غیر او مخواه هرگز تو یاری
خداوند هر کجا یار تو باشد به هر جایی نگهدار تو باشد
محمد کلیدری
تک درختی در کویر
تک درختی در کویرم شاخ و برگم در هوا
همچو دستان دعایند آب خواهند از خدا
چون غریبی در غریبی در کویر افتاده ام
خاک با من همنشین و باد با من هم صدا
همچو ابری لکه ام مانده میان آسمان
می خورم سیلی ز باد و می کشد هر سو مرا
دست تقدیر این چنین بنموده تنهایم به جا
با کویرم همنشین و با مصائب آشنا
در کنارم جنگلی شاداب و خرم داشتم
مانده ام از بیشه و از بیشه زاری من بجا
مانده ام تا سایه بخشم خستگان رهگذر
مانده ام چون سایه ی من در کویرست پر بها
مانده ام تا آشیان بخشم به مرغان کویر
مانده ام باشم کویری رهروان را رهنما
مانده ام چون ریشه دارم در دل خاک کویر
مانده ام چون از کویرم با کویرم همنوا
ریشه ام چون شانه در گیسوی خاک افتاده است
تا نگردم از کویر و از دیار خود جدا
تا کلیدر این کویر است خانه و کاشانه ام
ناتوانم تا روم زین جا به جای بیشه ها
محمد کلیدری
جوانان وطن
ای جوانان وطن همت کنید بهرآبادی کشورجملگی غیرت کنید
تیغ همت برکشیدش از نیام فکر خود خالی کنید از فکر خام
ریشه جهل و جهالت بر کنید تیغ همت بر سر دشمن زنید
خود قوی از زور دانشها کنید زور بازو را به دیگر سو زنید
جهل و نادانی شما را دشمن است آن عدوی آب و خاک و میهن است
وقت آن نبود که باشید بی خیال از فنای مغزهاتان بی ملال
ملک را باید ز جاماندن نجات دادنش هم از هجوم خارجات
بهر میهن بین که دندان کرده تیز بعد از آن خواهی اگرخونش بریز
چون شما از دیگران کمتر نید آستین بالا زده همت کنید
برشناسید دشمنان از دوستان دشمن تو فتنه انگیزد نهان
او لباس دوستی بر تن کند نیش غارت بر تن میهن زند
گسترد او دام غفلت را مدام تا شوی غافل زغارت ها تمام
تا که تو عقل و خرد داری چرا شرق و غرب آید برای کارها
دست غرب از ملک خود کوتاه کنید شرقیان را مشت محکم تر زنید
شرق و غرب از غارتت مایوس کن اشک شوق در دیدگان دوست کن
بی نیازش کن تو ملک از غربیان خود تو هم شو قدرتی اندر جهان
گر کنی تو همتی و غیرت کی که باشد شرقیان را حاجتی
شال کوشش گر ببندی بر کمر پیش دشمن گر نمایی تو خطر
خود تو هم چون غرب باشی در جهان هم رسانی خود به علم شرقیان
هوش غربی نیست از هوش تو بیش بیش دان ازهوش شرقی هوش خویش
گر تو هم گیری فکرت را بکار می شوی چون شرق وغرب روزگار
پس جوانان وطن همت کنید تیغ دانش بر سر دشمن زنید
این وطن از آب دانش سیر کن با تلاشت چشم دشمن تیر کن
گر که خواهی رستن از وابستگی کار و کوشش کن بدون خستگی
دشمن است در فکر نابودی تو راه نابودی کند او جستجو
ای جوانان جملگی دائم به هوش بهر عزت یافتن آنک بکوش
محمد کلیدری
ساقی بده توخامی کین دل خمارعشق است زان می که هرکه خورده اوبی قرارعشق است
می ده که جان بسوزد در آتش محبت ز عشقی کین سر به دار عشق است
دل گر بگیرد آتش دود از دهان برآید سوزی اگربه دل هست چون درجوارعشق است
از دل برآید آهی یا می کند فغانی این آه و ناله زان است بر دل غبار عشق است
عشقی اگر نبودی کاری نمی شد انجام کاری اگر شود کار آن کار کار عشق است
هر کس که در زمانی کرده هنرنمایی یا داده دل به عشقی یا از تبار عشق است
فرهاد اگر شکافت آن کوه بی ستون را شیرین نموده یاری او خود شکار عشق است
رسوا کند به عالم خود را اگر زلیخا او داده دل به یوسف هم خار و زار عشق است
بر هر که یار جانی بنموده یک نگاهی درهررگ وجودش تاری ز تار عشق است
معشوق عاشقان شد آن منبع فضایل درملک دل بتازد کو تک سوار عشق است
مجنون آن نگاهم گر یار ما نماید تقصیرمن چه باشد این کار و بار عشق است
کی می رسد ندانم آن سبز پوش پنهان گوید به گوش جانم اکنون بهار عشق است
این خیل پاکبازان در انتظار اویند تا کی بیاید آن یار کین جا دیار عشق است
از لاله های عاشق رنگین همه بیابان ازخون سرخ عشاق صد لاله زار عشق است
در انتظار یاری بنما دعا کلیدر گر در دل تو اکنون سوزی ز نار عشق است
محمد کلیدری
مه بهمن طلوع آفتاب است
ایا ساقی از آن می ده که ناب است
زداینده ز دل آن صبر و تاب است
ز می پر کن تو ساقی جام بهمن
مه بهمن طلوع آفتاب است
بده ساقی کنون جام طهورم
گه مستی است نه هنگام ثواب است
مه بهمن بیامد خوش بهاری
بهار آمد بهار انقلاب است
ز خون عاشقان بس لاله رویید
به هر جایی کنون عطر گلاب است
به ابر تیره افتاده ست تزلزل
چو نور افشان به عالم ماه تابست
برای یاری صفدر تباری
کنون پای شجاعان در رکابست
خروشان سیل قهر پاک بازان
که زان بنیاد ظلمت روی آبست
رسد موسی دوران با عصایش
بدست او که فرقان و کتابست
گه جولان کرکس نیست دیگر
زمان هنگام جولان عقابست
کند پرواز چون مرغ شکاری
چه هنگام پریدن بر ذبابست
چو شاهین بلند پرواز آید
زغن را از نهیب آن عذابست
ددان را باید از این بیشه راندن
گه بشکستن نیش ذئابست
خدایان را کنون هنگام دفن است
به جباران زمان وقت جوابست
دگرهنگام تزویر و ریا نیست
ریا کاران همه پاره نقابست
ز روح الله شکست بتها کلیدر
کنون بر گردن بتها طنابست
محمد کلیدری
می کنم آغاز با نام خدا امر و فرمانش بود بی منتها
آفریده این همه موجود را که تمامی نعمت اند از بهر ما
اخترانی آفریده بی شمار تا ابد هستند آنها بی قرار
بر کواکب داد گردش روز و شب گرد هم گردند با نظم و ادب
آن یکی را گردش و دوّار کرد در درونش جنبشی بسیار کرد
آن یکی را گرد خود دوّار کرد وان دگر را دایما سیّار کرد
آن یکی را نور بی پایان داد دیگری را روشنی از آن داد
گرگشایی یک دمی را چشم جان بنگری شبها اگر بر آسمان
آسمان بی نهایت را نگر در درونش خیل آیت را نگر
کهکشانها جمله هستند درگذر جمله دارند سوی یک مبدأ نظر
می روند جمله به آن سو با شتاب روز و شب دارند تمامی پیچ و تاب
ای که هستی هوشمند و هوشیار قدرت یزدان نظر کن بی شمار
گر خردمندی و هم داری بصر کن نظر با چشم دل نی چشم سر
تو ببین کوه ها چه سان افراشته در زمین آن سان چو میخ انگاشته
چون خداوند لطف و رحمت داشته وندرین خاکش چه گل ها کاشته
گر که باشی هوشمند و هوشیار برگ هرگل گفته دارد بی شمار
کرده در هر برگ آن سری نهان برگ هرگل دارد از او بس نشان
