می کنم آغاز با نام خدا                       امر و  فرمانش بود بی  منتها

آفریده این همه  موجود  را              که  تمامی نعمت اند  از  بهر  ما

اخترانی آفریده بی شمار                          تا ابد هستند  آنها بی قرار

بر کواکب داد گردش روز و شب             گرد هم گردند با نظم و ادب

آن یکی را گردش و دوّار کرد               در درونش جنبشی بسیار کرد

آن یکی را گرد خود دوّار کرد                  وان دگر را دایما سیّار کرد

آن یکی را نور بی پایان داد                   دیگری را روشنی از آن داد

گرگشایی یک دمی را چشم جان                 بنگری  شبها اگر بر آسمان

آسمان   بی نهایت  را   نگر                  در درونش خیل آیت را نگر

 کهکشانها جمله هستند درگذر                  جمله دارند سوی یک مبدأ نظر

می روند جمله به آن سو با شتاب      روز و شب دارند تمامی پیچ و تاب

ای که هستی هوشمند و هوشیار             قدرت یزدان نظر کن بی شمار

گر خردمندی و هم  داری بصر            کن نظر با چشم دل نی چشم سر

تو ببین کوه ها چه سان افراشته          در زمین آن سان چو میخ انگاشته

چون خداوند لطف و رحمت داشته       وندرین  خاکش  چه  گل ها کاشته

گر که باشی هوشمند و هوشیار               برگ هرگل گفته دارد بی شمار

کرده در هر برگ آن سری نهان           برگ هرگل دارد از او بس نشان

می نگر هر سو یکی رودی روان           چشمه ها را کرده درهرجا روان

هر کجا باشد رودی پر خروش           درکنارش مردمان در جنب و جوش

در تلاطم روز و شب دریا همی                  می شود حیران خلقش آدمی

گر که با شد هر کجا جویی روان             خفته درهرقطره اش سری نهان

در دل خاک  دانه را می پرورد                او که از خاکش برون می آورد

دشت و صحرا را گلستان می کند            سبز و خرم باغ و بستان می کند

می نگر الطاف بی پایان رب                 این فراوان نعمت از احسان رب

آبها را امر رفتن داده او                            رستنی ها امر رستن داده او

ابرها را امر باران می دهد                       شادمانی را به یاران می دهد

ذرّه های آب را پرواز داد                      قطره کرد و بر زمینش باز داد

گر زمین را تشنگی زارش کند                  این عمل را باز تکرارش کند

آهوان بنگر تو در دشت و دمن                       درمیان دشتهای پر چمن

کن تماشا مرغکان را در هوا                   چون کنند پرواز در اوج فضا

این همه باشند مخلوق خدا                          کو ز رحمت آفریده بهر ما

دیده ی جان را کنون درخاک بر                   در جهان بی نهایت کن نظر

در دل این خاک آتش را نگر                       کرد بهرما خداوند بی خطر

کرده آتش مرکز این گوی آب                   در میانش هسته ای آورده تاب

در دل هر ذره خورشیدی نهان                    گرد  او  گردند  سیارات  آن

گر شکافی ذره ای را از مواد                   دارد آن منظومه ای را در نهاد

چون دل هرذره ای را بنگری                     پی به الطاف خداوندی بری

بعد آتش کن به دریاها نظر                           دیده ی دل زیر دریاها ببر

با تو گویند خیل اسرار خدا                          گر بدانی تو زبان بی صدا

بین در آنجا خیل جان داران را                  می کنند حیران خردمندان را

نوع ماهی از هزارست بیشتر                 هم بزرگ و هم ز موری ریزتر

هم در آنجا دره ها و کوهسار                       جانورها و گیاهان بی شمار

بس شگفت انگیز آنجا عالمیست                    باعث حیرانی هر آدمیست

هرچه بینی درجهان خلق خداست            بر خداوند هر یکیشان رهنماست

آگه ز هر پیدا و ناپیداست او                       بر همه ناگفته ها داناست او

چون تو هرکاری کنی شاهد بود                  نه ز چشم او کسی غایب بود

او نباشد هیچ جا هر جاست او                  هرچه مخفی تر کنی داناست او

باز کن تو چشم عبرت بین را                   تا که بینی نقش او در هر کجا

گر گشایی ای برادر چشم جان                    در همه هستی ببینی روی آن

چون ثنا گویش  بود عالم همه                       در دل هر ذرّه باشد همهمه

گرگشایی تو دمی را گوش جان                   بشنوی حمد خدا را از جهان

هرچه بینی تو سراسر از وجود             جمله باشند در رکوع و در سجود

بنگری گر ذرّه ای را از مواد                      می کند حمد خدا را در نهاد

با تو گوید رازهای بی شمار                      آن گل بنشسته در بالای خار

می کند وصف رخ یزدان پاک                  دانه ای که خفته باشد زیرخاک

قطره باران که آید ز آسمان                       رحمت یزدان بود از بهرمان

قطره ی باران برای هوشیار                     می کند وصف جمال کردگار

رحمت او را دمی اندازه نیست              کس نگوید شکر او را بنده نیست

نعمتت داده ترا بی منتها                     غیر از او ر ا پس مکن حمد و ثنا

گر کنی شکر خدا را بی شمار                نیست آن شکر یکی از صد هزار

  محمد کلیدری